Heeft iemand jou weleens gevraagd of jij je een beetje thuis voelt bij je ouders, broers en zussen? Dat gebeurt niet zoveel. We vragen het hoogstens als iemand noodgedwongen een poosje ergens anders moet wonen, of diegene zich al thuis voelt op het opvangadres of in het pleeggezin.

Mensen stellen deze vraag wel regelmatig over de kerk: “Voel je je een beetje thuis in je gemeente?” Toch is de kerk niet pas je thuis als je dat ook zo voelt: het is de geestelijke familie die God je geeft. Gemeenteleden zijn je geestelijke broers en zussen als je een geestelijke bloedband deelt. Het bloed van de Heere Jezus, als het Hoofd van de kerk, verbindt gemeenteleden in een geestelijk gezin.

Centraal in deze familie staat Christus, de oudste Broer (Hebr. 2:11). Hij noemt gelovigen Zijn familieleden (Matt. 12:49-50). Oudere en geestelijk volwassen christenen mogen zich ‘vaders en moeders’ noemen voor pasbekeerden (1 Tim. 5:1-2), zoals Paulus Timotheüs zijn geestelijke zoon noemt (1 Tim. 1:2). Je zou daarom de kerk ook je ‘thuis’ kunnen noemen: thuis in de geestelijke familie.

Ds. Marten Visser neemt de ‘thuissituatie’ van kinderen en jongeren in de kerk met ons onder loep in de hoofdlezing van de middag. Dr. P.C. Hoek denkt met ons na over de waarde van de gemeente als geestelijk thuis voor kinderen en jongeren in de hoofdlezing van de avond.